http://koukfamily.blogspot.gr/2018/02/blog-post_308.html

Originally shared by ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΑ

http://koukfamily.blogspot.gr/2018/02/blog-post_308.html
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΣΥΓΑΜΒΗ
Γράφει η ΜΑΙΡΗ ΚΑΡΑ

Ο σεβασμός που έδειχνε ο Αλέξανδρος στους ανθρώπους του και τα ευγενικά του αισθήματα ήταν γνωστά στο περιβάλλον του. Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ στο έργο του 'ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ" αναφέρεται εκτενώς για τον σεβασμό που έδειξε στις γυναίκες της αυλής του Δαρείου, όταν αιχμαλωτίστηκαν στην μάχη του Γρανικού. Εδωσε εντολή στους υπηρέτες του, να φιλοξενηθούν σε βασιλικές σκηνές και να τυγχάνουν βασιλικών τιμών. Ο ίδιος έτρεφε μεγάλη εκτίμηση στην γηραιά μητέρα του Δαρείου την ΣΙΣΥΓΑΜΒΗ, με την οποία ανέπτυξε μια τρυφερή ΦΙΛΙΑ.
Επιθυμία του ήταν να δώσει να καταλάβουν οι άνθρωποι, πως οι διαφορές μεταξύ των λαών είναι τελείως επιφανειακές και πρέπει να υπάρχει σεβασμός και κατανόηση στα διαφορετικά ήθη και έθιμα και στα διαφορετικά πιστεύω. Πίστευε πως όλοι οι άνθρωποι βασιλεύονται απ' τον Θεό, γιατί η υπάρχουσα στον καθένα δύναμη ”του άρχειν και εξουσιάζειν ” είναι ΘΕΙΑ. Οτι ο Θεός είναι κοινός πατέρας όλων των ανθρώπων και θεωρεί σαν δικά του παδιά τους ΑΡΙΣΤΟΥΣ.
Το βράδυ πριν την μάχη στα Γαυγάμηλα ο Αλέξανδρος μετά από μια βόλτα με τον Βουκεφάλα έξω απ' το στρατόπεδο, τα βήματά τον οδήγησαν στον καταυλισμό, όπου ήταν η σκηνή της βασιλομήτορος ΣΙΣΥΓΑΜΒΗ. Διέταξε να τον αναγγείλουν κι ένας ευνούχος τον οδήγησε στα ενδότερα της σκηνής. Εκεί τον δέχτηκε η βασιλομήτωρ καθισμένη στον θρόνο της. Ο Αλέξανδρος περίμενε να του δώσει την άδεια να καθίσει και μετά της μίλησε, κατά το έθιμο της ΠΕΡΣΙΚΗΣ ΑΥΛΗΣ.
"Μεγάλη Μητέρα, ήρθα για να σε ενημερώσω, πως αύριο θα αντιμετωπίσουμε τον Δαρείο σε μια αποφασιστική σύγκρουση, ίσως την τελευταία. Με την δύση του ήλιου μόνο ένας απ' τους δυο θα έχει επιζήσει κι εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να νικήσω". "Το ξέρω", απάντησε η Σισύγαμβη. "Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει τον θάνατο του γιου σου, ή τον δικό μου, πρόσθεσε". Η βασίλισσα έγνεψε με μια βαριά κίνηση του κεφαλιού, σηκώνοντας τα βουρκωμένα μάτια της κι αναστενάζοντας. "Σε κάθε περίπτωση, θα είναι για μένα μια μέρα πένθους. Όποια και να είναι η έκβαση της σύγκρουσης. Αν νικήσεις εσύ, εγώ θα έχω χάσει τον γιο μου και μαζί και την ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ.
Αν χάσεις ή σκοτωθείς, θα έχω χάσει ένα πρόσωπο που έμαθα να αγαπώ. Εσύ μου έδειξες την ίδια αγάπη, που θα μου έδειχνε ένας γιος και σεβάστηκες όλα τα πρόσωπα της οικογένειάς μου, όπως κανένας νικητής δεν θα έκανε ποτέ. Γι' αυτό παιδί μου κατέκτησες μια θέση στην καρδιά μου. Ετσι δεν θα μπορώ να υποφέρω και δεν θα έχω ούτε την παρηγοριά να προσευχηθώ με ήρεμη καρδιά στον Αχούρα Μάσντα, για να χαρίσει τη νίκη στους στρατιώτες μου. Πήγαινε Αλέξανδρε και είθε να μπορέσεις να αντικρύσεις σώος την δύση του ήλιου. Και το μόνο που μπορώ να σου δώσω, είναι αυτή η ΕΥΛΟΓΙΑ"
Ο Βασιλιάς υποκλίθηκε και βγήκε, επιστρέφοντας στην σκηνή του. Το στρατόπεδο έσφυζε από δραστηριότητα αυτή την ώρα, πριν απ' την ανάπαυση. Ο Αλέξανδρος κοιμήθηκε νωρίς, για να είναι ξεκούραστος για την μεγάλη μάχη, απ' την οποία βγήκε νικητής, αναγκάζοντας τον Δαρείο να τραπεί σε φυγή. Το άλλο πρωί πήγε πάλι να επισκεφτεί την Σισύγαμβη, για να την ενημερώσει για το αποτέλεσμα της μάχης. Μαζί του ήταν και ο προσωπικός γιατρός του ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ, για να παρακολουθήσει την ετοιμόγεννη σύζυγο του Δαρείου την ΣΤΑΤΕΙΡΑ.
Ο Φίλιππος τον πληροφόρησε πως ανησυχεί για την βασίλισσα, γιατί παρόλο που προσπάθησε να την βοηθήσει, εκείνη δεν δέχτηκε. "Απ' ό,τι κατάλαβα το μωρό έχει γυρίσει κι εκείνη δεν μπορεί να το γεννήσει. Θα μπορούσα να την βοηθήσω, αλλά φοβάμαι, πως δεν θα επέτρεπε ποτέ να την επισκεφτεί ένας άντρας. Εδωσα οδηγίες στην μαία της, μα έχω αμφιβολίες αν θα τα καταφέρει". "Κι εγώ ζήτησα απ' την Βαρσίνη να πάει στα διαμερίσματά της, για να της φανεί χρήσιμη. Μα γιατί δεν δέχεται;" απόρησε ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.
"Η βασίλισσα κατάγεται από μια φυλή, που έχει πιο πολύ πείρα στις μαγικές τέχνες, παρά στην ιατρική. Δεν φωνάζει ούτε όταν την πιάνουν οι πόνοι, η ντροπή της την εμποδίζει". απάντησε ο Φίλιππος, ενώ είχαν μπει στον προθάλαμο, όπου η βασιλομήτωρ Σισύγαμβη, καθόταν κοντά στο παράθυρο, με έναν ανοιχτό πάπυρο στα γόνατά της και προσευχόταν. Ο Βασιλιάς έμεινε σιωπηλός, αλλά η Βασίλισσα τον αντιλήφθηκε αμέσως και πήγε προς το μέρος του χαιρετώντας τον θερμά στα Περσικά. Στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη ανησυχία αγωνία και πολύς πόνος, όχι όμως και ΑΠΟΘΑΡΡΥΝΣΗ.
"Η Βασιλομήτωρ σε χαιρετά και σε παρακαλώ να δεχτείς την φιλοξενία της" του είπε κι εκείνος απάντησε: "Δεν θέλω να σε ενοχλήσω, ήρθα μόνο για να προσπαθήσω να βοηθήσω την σύζυγο του Δαρείου. Ο γιατρός μου λέει, πως θα μπορούσε να την βοηθήσει, αν εκείνη του επέτρεπε να την επισκεφτεί". Η Σισύγαμβη έμεινε συλλογισμένη κοιτάζοντάς τον στα μάτια, με μια έκφραση γεμάτη συγκίνηση. Τότε ένιωσαν και οι δυο πόσο δυνατή ήταν η γλώσσα των βλεμμάτων τους και πόσο απείχε απ' τα συναισθήματά τους η τυπική γλώσσα του ΔΙΕΡΜΗΝΕΑ.
"Δε νομίζω πως ο γιατρός θα μπορούσε να την βοηθήσει, ακόμα κι αν του το επέτρεπε. Πιστεύω πως η νύφη μου δεν θέλει να γεννήσει έναν αιχμάλωτο βασιλιά και κανένας γιατρός δεν έχει την δύναμη να αλλάξει την απόφασή της. Αυτή είναι που κρατάει το μωρό μέσα της, για να πεθάνει μαζί του. Δεν φταις εσύ παιδί μου", είπε με φωνή ραγισμένη απ' την συγκίνηση. "Είναι η μοίρα που σου καθόρισε να καταλύσεις την Αυτοκρατορία που ίδρυσε ο ΚΥΡΟΣ. Είναι σαν τον άνεμο που φυσάει ορμητικός πάνω στην γη κι αφού περάσει ο άνεμος, τίποτα δεν είναι πια όπως πρώτα. Μα οι άνθρωποι όμως παραμένουν προσκολλημένοι στις ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ".
Ακούστηκε τότε μια δυνατή κραυγή και μετά μια πένθιμη χορωδία θρήνων απ' τα εσωτερικά δωμάτια του Ανακτόρου. Η Σισύγαμβη πληγώθηκε απ' το πνιχτό βογκητό της εγκύου και θόλωσαν τα μάτια της. Δυο δάκρυα κύλησαν στα χαραγμένα απ' την ηλικία και τον πόνο μάγουλα της και τα λόγια βγήκαν αργά. "Αυτός ήταν… ο τελευταίος Βασιλιάς των Βασιλέων, που πέθανε πριν γεννηθεί". Δυο δούλες μπήκαν και της κάλυψαν το πρόσωπο με ένα μαύρο πέπλο, για να ξεσπάσει τον πόνο της χωρίς να την βλέπουν οι άλλοι και δίνοντας το μήνυμα πως ήθελε να μείνει μόνη της, τέλειωσε η ΕΠΙΣΚΕΨΗ.
Ο Αλέξανδρος τιμώντας την περήφανη Στατείρα, έδωσε εντολή να τελέσουν επίσημη κηδεία και να την θάψουν με μεγαλοπρέπεια και με όλες τις τιμές που αρμόζουν στην θέση της. Επίσης να ανεγείρουν πάνω απ' τον τάφο της έναν γιγαντιαίο τύμβο, όπως ήταν το έθιμο της φυλής της. Κι ο Δαρείος όταν έμαθε τον θάνατο της συζύγου του, ρώτησε αν υπέφερε. Και τον διαβεβαίωσαν, πως υπέφερε με αξιοπρέπεια και με δύναμη, όπως ταιριάζει σε μια ΠΕΡΣΙΔΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ.