Η ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΠΕΤΑΞΕ ΠΟΛΙΤΙΜΟ ΜΕΤΑΞΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΕΙ...

Originally shared by Hellas351

Η ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΠΕΤΑΞΕ ΠΟΛΙΤΙΜΟ ΜΕΤΑΞΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΕΙ 825 ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1922. ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΛΑΟ
«Κοκόρο ιτάι» (Η καρδιά μου πονάει), αυτή ήταν μια από τρεις λέξεις της ιαπωνικής γλώσσας που έμαθαν οι Έλληνες Μικρασιάτες εκείνο τον «μαύρο» Σεπτέμβριο του 1922. Οι άλλες δύο ήταν «αριγκάτο» (ευχαριστώ) και «Κομίτσουα» (καλημέρα)
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 η Σμύρνη καιγόταν απ΄άκρη σε άκρη. Οι φλόγες έκαιγαν σπίτια, επιχειρήσεις και ανθρώπους. Εξαθλιωμένοι Έλληνες της πόλης αναζητούσαν απεγνωσμένα τη σωτηρία διά θαλάσσης αλλά τα καράβια αρνούνταν να τους παραλάβουν και με βία τους πετούσαν στη θάλασσα.
Τα αμερικανικά, τα βρετανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά πλοία έλεγαν στους πρόσφυγες ότι μπορούσαν να πάρουν μόνο δικούς τους . Μέσα στον πανικό ένας Ιάπωνας καπετάνιος εμπορικού πλοίου και το πλήρωμά του, συγκλονισμένοι από την εικόνα της τραγωδίας και χωρίς χρονοτριβή, πήραν μια γενναία απόφαση: μετέφεραν στο κατάστρωμα όλο το φορτίο από μετάξι και δαντέλα που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια και χωρίς δισταγμό το έριξαν στη θάλασσα!
Για τον Ιάπωνα καπετάνιο το όνομα του οποίου παραμένει, δυστυχώς, έως σήμερα άγνωστο υπέρτερο όλων ήταν η διάσωση των ανθρώπινων ψυχών. Γι’ αυτό και έδωσε διαταγή να πλευρίσει το πλοίο στην προκυμαία και να επιβιβαστούν σε αυτό 825 Έλληνες και Αρμένιοι, προκειμένου να μεταφερθούν ασφαλείς στον Πειραιά και σε άλλα ελληνικά λιμάνια....
«Μας έσωσαν κάποιοι "ανέγνωροι άνθρωποι" » (παράξενοι στην όψη), είπε μια διασωθείσα, σύμφωνα με μαρτυρία του γιου της, όπως την μετέφερε στη HuffPost Greece η Έφορος Βιβλιοθήκης και Μουσείων της Εστίας Νέας Σμύρνης κ. Θέμις Παπαδοπούλου. Η κ. Παπαδοπούλου μας είπε πως ο Ιάπωνας καπετάνιος άφησε πολλούς από αυτούς τους πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη.
Οι Έλληνες που διασώθηκαν έμαθαν τη λέξη «Κοκόρο ιτάι» (πονάει η καρδιά μου). Αυτό φέρεται πως είχε πει ο Ιάπωνας καπετάνιος βλέποντας το δράμα αυτών των ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς τους Έλληνες προσπάθησαν να τον ευχαριστήσουν στη γλώσσα του. ««αριγκάτο»» μπόρεσαν και ψέλλισαν σε αυτόν και τους ναύτες που τους αγκάλιασαν, οι ξεριζωμένοι Έλληνες.
Η ιστορία αυτή έχει καταγραφεί και έγινε γνωστή μόλις τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο δεν υπάρχουν, εκτός από μια μοναδική φωτογραφία, άλλα στοιχεία με αποτέλεσμα τόσο το όνομα του καπετάνιου όσο και του πλοίου να παραμένουν έως και σήμερα άγνωστα.